FH przeniesione!

Ktosio

Fragment 7 "Planeta Artella, cz. 1"

Izabella wyszła ze ścigacza razem z Marią. Bardzo polubiła dziewczynę, choć wiedziała, iż przyjaźń nie jest na miejscu, biorąc pod uwagę wrogość obu firm.
- Po co tu przylecieliśmy? - spytała rozglądając się po wysokich zabudowaniach, gdy zjeżdżały windą z latającego kilkanaście metrów nad ziemią portu.
- Fin szuka jakiegoś miejsca, w którym moglibyśmy porozmawiać nienarażeni na podsłuch.
- Spodziewa się podsłuchu? - nie dowierzała Izabella.
- Tak, chyba wziął sobie do serca, co mu powiedziałaś - zaśmiała się.
- Podsłuchiwaliście?
- Widzisz? Właśnie po to tu przylecieliśmy! Wszyscy są niepowstrzymani w dociekliwości - zaśmiała się.
- Rozumiem...
Spojrzała na wąski ruchomy chodnik, na którym stanęły. Najwyraźniej prowadził w jakieś bezpieczne miejsce... Nadal znajdowały się wysoooko nad ziemią. Ale każde nowoczesne miasto było tak urządzone.
- Fin - zaczęła Izabella niepewnie - nie sprawia wrażenia osoby, która komukolwiek ufa.
- Bo nie ufa - odparła Maria, nie odrywając wzroku od jakiegoś człowieka, który, choć stał daleko przed nimi, nie spuszczał ich z oczu. - No, może tylko mi i Bufordowi. Ale i to nie jest pewne. W zasadzie tylko Kardhon był dla niego jak ojciec - uśmiechnęła się smutno. - Teraz tu! - szepnęła i ściągnęła Izabellę w dół. Iza krzyknęła po czym wylądowała na czym twardym. Na chodniku, który przebiegał poniżej... - Tamten facet nas śledził.
- Często ci się to zdarza? - spytała Izabella wstając i strzepując kurz z rękawa bluzy.
- Tak - odparła Maria, wciąż niespokojnie spoglądając na oddalającego się, machającego człowieka. - Jak widzisz ludzie są przyzwyczajeni. Nawet się nam nie przyglądają. Tu nawet Łowcy Nagród są zwyczajnym towarzystwem. Dlatego Fin wybrał to miejsce - tu wszystkim wszystko wydaje się być normalne.
- No, nie licząc tamtego faceta - uśmiechnęła się Izabella.
- Prawda - zachichotała Maria. - Dobrze, że nie miał przy sobie blastera...
- Skąd wiesz?
- Już by strzelał. Czyli byłoby po nas. Nie byłam pewna, ale najwyraźniej szczęście nam dopisuje! - i zadowolona ruszyła przed siebie, dając Izabelli znak, żeby szła za nią. Dzięki ruchomemu chodnikowi poruszały się jeszcze szybciej.
- Przynajmniej teraz wiem, czemu tu nie ma poręczy - mruknęła Izabella, patrząc w dół.
- To zabawne - odwróciła się do niej Maria - już dawno mogłaś mi uciec.
Izabella uśmiechnęła się łobuzersko.
- Jestem człowiekiem, który musi rozwiązać zagadkę do końca.

elen23

super

Ktosio

Rozwija się Wink

elen23

co dobrze świadczy o pisarzu Smile

Ktosio

Dziękuję bardzo! Mam początek opowiastki o tychże wróżkach Razz

Ale nie wyszło tak, jak powinno. Muszę to pozmieniać...