FH przeniesione!

holi

Daniel był niskim chłopce. Miał gęste kręcone blond włosy i smukłą różową twarz. Nie był ani gruby, ani chudy. Często nosił czapkę daszkiem to tyłu. Uwielbiał zakładać ciemne dżinsy i dresowe bluzy.
Był jedynakiem i bardzo go to cieszyło. Większość czasu spędzał sam w domu, ponieważ rodzice musieli pracować po godzinach aż do osiemnastej, a czasem nawet do dwudziestej. Rzadko, kiedy wychodził z domu. Większość czasu spędzał na pisaniu powieści z gatunku fantastyki naukowej.
Rodzice wrócili do domu. Daniel usłyszał odgłos otwieranych drzwi, ale nawet nie wysunął nosa ze swojego zeszytu. Pisanie o przygodach Adasia i jego siostry Karoliny bardzo go wciągnęło, zwłaszcza, że opisywał scenę finałową. Drzwi się otworzyły.
-Cześć! – przywitała go mama, ale on nawet nie zareagował, więc kobieta powtórzyła swoje pytanie. Znowu nic nie odpowiedział. W końcu wyrwała mu długopis z ręki.
-Cześć, mamo – odpowiedział. – Czy możesz oddać mi mój długopis?
Kobieta przygryzła wargę, jakby się zastanawiała, czy zrobić to o co prosi. Chłopiec nie odrywał od niej wzroku.
-A obiecujesz, że będziesz się odzywał, kiedy ktoś zapyta? – spytała.
Daniel wzruszył ramionami.
-Spróbuję – odparł. – Ale nie mogę tego obiecać. Pisanie tak mnie wciąga, że często nie widzę, co się dookoła mnie dzieje.
-Lepiej, aby ci się ta próba udała. W nowej szkole… - zaczęła, ale nie dokończyła zdanie.
-W nowej szkole?! – przerwał jej z przerażeniem. – Co to ma znaczyć?
Kobieta znowu przygryzła wargę z niezadowoleniem. Myślała, że jej syn już o tym wie. Chłopiec wpatrywał się w nią, czekając na jakąkolwiek odpowiedź.
-Wiesz…. bo my… przenosimy się.
Daniel przez chwilę nic nie mówił Nie wiedział, jak ma to odebrać. Nie był bardzo przywiązany do starych miejsc, ale trochę też bał się je zmieniać. Nie wiedział, co sądzić o tym pomyśle. Wrócił do pisania, ale po głowie ciągle chodziło mu myśli o przeprowadzce.

Nowa szkoła nie była duża. Mieścił się w małej miejscowości pod Warszawą. Nie była ona duża.
Serce chłopca biło zdecydowanie szybciej. Z jednej strony bał się tego, co go czeka, a z drugiej był tego bardzo ciekawy. Jednak starał się myśleć pozytywnie. Tego zawsze uczyli go rodzice.
-Udanego dnia – życzyła mu mama, kiedy wysiadł z samochodu.
-Udanego… - mruknął pod nosem, bo jakoś nie przewidywał, aby ten dzień należał do dobrych dni. Westchnął głośno i wszedł do budynku szkoły. Jakaś czarno włosa dziewczynka w okularach i zielonym dresie szła obok niego. Uśmiechała się do niego przyjaźnie, zupełnie jakby chciała go w ten sposób pocieszyć.
-Cześć – powiedziała w końcu.
-Cześć – odburknął chłopiec.
-Jestem Estera - - przedstawiła się dziewczynka. – A ty?
-Daniel – odparł, nie odrywając wzroku od chodnika.
-Niech zgadnę! Jesteś tu nowy?
Chłopiec kiwnął głową. Nie chciał o tym teraz rozmawiać. Czuł jednak, że dziewczynka jest do niego przyjaźnie nastawiona.

Siedział cicho na pierwszej lekcji informatyki. Był bardzo nie śmiały i nie chciał się jeszcze wyróżniać. Estera siedziała obok. Polubił ją, a ona najwidoczniej polubiła jego. Nie spodziewał się jednak, że przeżyją razem wielką przygodę. Nawet nie przypuszczali, że w ogóle przeżyją jakąś przygodę.
Mała niewidoczna iskierka odleciała od myszki komputera, ale nikt tego nie zauważył. Chłopiec dotknął myszki… i się zaczęło. Pech chciał, że nauczycielka gdzieś wyszła. Prąd zaczął płynąć rzez ciała chłopca.

Ktosio

Spoko

Przeczytałam całość w niecałą minutę Very Happy

holi

Szybka jesteś. Very Happy

Ktosio

Wyuczona, jak przetrwać w papierowej dżungli historii Wink