FH przeniesione!

holi

Ranek, następnego dnia. Chris i Estel nie spali jako jedyni. Chris miał dziwne przeczucia, że wszystko się dopiero zaczęło…
Leżał w swoim „nowym” łóżku i myślał nad wydarzeniami z ostatniego dnia. Myślał, ale niestety nic nie wymyślił. Drzwi się uchyliły. Chłopiec postawił wszystkie swoje zmysły w stan najwyższej gotowości. Robił tak zawsze, kiedy spał poza domem. Odetchnął z ulgą, kiedy w drzwiach ukazała się twarz jego młodszej siostrzyczki.
-Estel? Nie śpisz?
-Jak widać. – mruknęła –A ty czemu nie śpisz?
-Nie wiem. Mam wrażenie, że źle zrobiliśmy, załatwiając to co załatwiliśmy.
-Co masz na myśli? – spytała siadając na jego łóżku
-Sam nie wiem. Po prostu mam dziwne przeczucia.
-Co ty gadasz?! – rzekła –To było coś w stylu… Programu Ochrony Księżniczek. No wiesz o co mi chodzi…
-Wiem. – odparła –Jak na razie to jest główny temat w naszym kraju! I to wszystkich mediów! Jednak musimy zrobić coś jeszcze, aby mieć stu procentową pewność, że Alex i my będziemy bezpieczni.
Chris chwilę zastanawiał się nad tym, marszcząc swój podbródek. W głowie świtał mu już pewien pomysł. Z małej szufladki wyciągnął kartkę papieru, usiadł przy biurku.
-Co robisz? – spytała Estel, nachylając się nad biurkiem.
-Napiszę list do Elisy i poinformuje ją o naszych podejrzeniach. Izabela ma jutro spotkać się z nią. Wrzucimy go do jej torby i napiszemy, aby go przekazała.
-Więc pisz! – Estel opuściła pokój.

Droga Eliso,

Ja i Estel mamy dziwne podejrzenia, że księżna Klara jeszcze nas zaatakuje. Mamy też nadzieję, nasz kochany starszy braciszek jest bezpieczny.
Chcemy abyś bardzo uważała. Nasze podejrzenia mogą się potwierdzić, a poza tym Alex często robi różne głupoty. (Nawet takie w które czasem ciężko uwierzyć).
Z góry dziękujemy za wykonanie naszej prośby. Mamy nadzieję, że wszystko się uda.

Mały książę Chris i księżniczka Estel.

Podniósł kartkę papieru i podał ją swojej młodszej siostrzyczce.
-Ale, co ja mam z tym zrobić? – spytała zaskoczona Estel.
-Wrzucisz ten list do torby Izabeli. – wyjaśnił.
-A czemu akurat ja?
-No a czemu to mam zrobić ja?
-Dobra. – westchnęła Estel –Zróbmy to razem. Tylko gdzie jest jej torba?
-W małym korytarzu.
Obydwoje cichym krokiem wyszli z pokoju i skierowali się do małego korytarzyka, gdzie leżała torba Izabeli. Tam zostawili ten list.