FH przeniesione!

Ktosio

5.
Księga Ludzi, Rozdział 3, Fragment 1
"Korona"

– Mettis! – rozległ się okrzyk, który wypełnił cały korytarz. Ennis już nie miała sił, by dalej go szukać. Po prostu wyparował. Ojciec znów czegoś od niego chciał, a on jak zawsze gdzieś się bez celu pałęta. Księżniczka westchnęła. Nie tylko nie ma nigdzie jej brata, ale także jej siostra, Nore, od samego ranka gdzieś się zapodziała. Tyle, że w tej chwili ona potrzebowała tylko swojego brata. Ojciec go potrzebował. Naród go potrzebował.
Wzruszyła ramionami. To było zupełnie bezcelowe. Ruszyła do swoich komnat. Zamknęła się w pokoju, zamknęła i zasłoniła okna. Zawsze tak robiła, gdy coś jej się nie udawało. Czyli bardzo, bardzo rzadko. Położyła się i pogrążyła w myślach. Nawet nie zauważyła, kiedy zasnęła.

Obudziły ją dopiero jakieś krzyki. Wstała szybko. Serce biło jej głośno i niespokojnie. Coś w głowie podpowiadało jej, żeby lepiej nie otwierać drzwi, a ponieważ uchodziła za osobę niezwykle inteligentną, postanowiła się owego zmysłu posłuchać. Po chwili rozległo się pukanie. Spokojne pukanie do drzwi.
– Ennis? – rozległ się jakiś melodyjny kobiecy głos zza drzwi.
Dziewczyna domyśliła się, że wiedzą, iż jest w pokoju. Nie było sensu udawać, że jej tam nie ma.
– Tak? – odparła udawanym spokojem, aczkolwiek brzmiącym wyjątkowo naturalnie.
– Otwórz, proszę, drzwi – poprosiła delikatnym głosem kobieta.
– Oczywiście, tylko się przygotuję. Zdrzemnęłam się, dlatego drzwi są zamknięte – odpowiedziała zgodnie z prawdą. Chciała obaczyć jak na oznajmienie „tylko się przygotuję” zareaguje nieznajoma.
– Otwórz drzwi teraz – oznajmił spokojnie głos – a nie zrobimy ci krzywdy.
Ennis westchnęła cicho. Domyśliła się już jakiś czas temu, że to Rycerze dostali się do zamku Korony.
– Mogę ci zaufać? – zadała standardowe pytanie.
– Oczywiście – kobieta zaśmiała się życzliwie. – Słowo Łowcy.
Słowo Łowcy… Najsilniejsze Słowo, jakie mogło być komuś dane. Nieprzestrzegane doprowadzało do śmierci. Dlatego niewielu się na nie zdobywało. „A więc to Rycerze…” – przebiegło Ennis przez głowę. Tylko dwie frakcje mogły dać Słowo Łowcy – Rycerze, no i oczywiście Łowcy. Wszystko przez to, że niegdyś obie te frakcje należały do Łowiectwa. Potem zbuntowało się paru Łowców, którzy chcieli korzystać z przeznaczonej im Siły głównie do zabijania i walki dla zabawy. Tak utworzył się nowy odłam, nowa frakcja – Rycerstwo. Nazwa od razu była odwrotna niż zachowanie. I tak zostało.
Ennis posłusznie otworzyła drzwi. Przed nią stała bardzo wysoka smukła postać w ciemnobordowej zbroi; miała bardzo długie palce, można by rzec nienaturalnie długie, ponadto ostro zakończone. Hełm idealnie przylegał do głowy, a z dwóch dziur, gdzie powinny być widoczne oczy, wydobywała się czerwona poświata. A tylko jeden Rycerz wyglądał dokładnie tak.
– Di-Ar! – szepnęła Ennis.. Rozejrzała się gorączkowo – nikogo nie było. Ale po co uciekać.
Kobieta zaśmiała się głośno i życzliwie. Jakże pozory mylą!
– Zajęliśmy Koronę – oznajmiła głosem pełnym dumy. – Innymi słowy, po Akarze zostały tylko ślady na mapach.
– A więc rozpoczęliście wojnę – uświadomiła jej Ennis ze spokojem, z którego jej postać słynęła. Była nie wiele młodsza od swojego brata, ale za to, jak ojciec mawiał, o wiele bardziej odpowiedzialna.
- Wiem, wiem - Di-Ar powstrzymała się od śmiechu. Była tak pewna siebie... No, cóż, przed chwilą zajęła trzecie najpotężniejsze państwo na Świecie. - Ale co tam. To nawet będzie ciekawe doświadczenie - zamyśliła się. - Jeszcze parę małych księstw i zdobędziemy Półwysep...
- Gdzie oni są...? - wycedziła Ennis.
- Kto?
- Gdzie reszta mojej rodziny...?
- Aaa... wiemy gdzie są twoi rodzice...
Ennis nic nie odparła. Powstrzymała się od łez.
- Czyli nie żyją? - spytała spokojnie, a nawet dumnie unosząc głowę do góry.
- Cóż... tak - odparła beztrosko tamta.
- Gdzie Mettis? Albo Nore...
Di-Ar stanęła w luźnej, zamyślonej pozie. Pukała się chwilę w brodę.
- Też próbujemy odpowiedzieć sobie na to pytanie - wyznała. - Wiemy tylko tyle, że Mettisa widziano wczoraj z jakimiś dwoma chłopakami. Powiedział nam to jakiś sierżant, po paru godzinach tortur. Potem wspomniał coś, że drugi z nich poruszał się z niezwykłą szybkością i zwinnością dzikiego zwierzęcia, a ponadto ubzdurał sobie, że oczy mu się świeciły... Żal mi go nawet trochę, w końcu skończył na dnie rzeki... - gdy zdała sobie sprawę, że odchodzi od tematu urwała. - Cóż, z tego opisu musiał być to Łowca.

tomaszp1135

Kurczę , nie moje klimaty ale czyta się nieźle Wink

W swoim gatunku musi być niezłe.

Ktosio

No tylko nie gadaj, że to czytasz Very Happy

tomaszp1135

Miałem akurat czas to się wziąłem za czytanie Wink

Ktosio

Ile już przeczytałeś? Omijałeś jakieś fragmenty?

tomaszp1135

Tak szczerze to ten fragment co jest tu zamieszczony ''na spróbowanie'' przeczytałem. Ale niewykluczone że wezmę się za całość od początku jak będę mieć czas.

Ktosio

Spoczko

Moim faworytem jest wstęp i rozdział drugi, fragmento uno.